Onzekere prater!?

Ik was altijd een stil en verlegen meisje. Altijd teruggetrokken en nooit op de voorgrond. Ik schaamde me heel snel en vond alles eng. Ik schaamde me voor mijn stem en voor wat eruit kwam. Ik heb het toch overwonnen om juist wel te gaan praten. Ik stelde vragen aan docenten, als ik iets niet snapte. Ik begon spontaan gesprekjes te voeren met onbekende mensen op straat en in de trein. Ik ben praten als een hobby gaan zien.

Doordat je gaat praten, komen er veel interessante onderwerpen naar boven. Je leert mensen kennen en jezelf eigenlijk ook. Soms praat ik urenlang tegen mijn katten of tegen mijn camera of tegen niets. Ik houd niet van stilte, ik heb dan de dwang om te praten. Oké, ik praat natuurlijk veel meer bij mensen die ik persoonlijk ken. Sommige mensen die mij gekend hebben, als het verlegen en stille meisje, staan soms versteld van mijn verhalen. Ik praat heel graag over mijn obsessies en dingen die mij interesseren. Ik kan uren praten over een nieuwe lipgloss of een nieuwe oogschaduw. Sommigen vinden ook dat ik te veel praat en dat vind ik zo grappig. Zulke opmerkingen kreeg ik vroeger nooit. Iedereen zei altijd: ‘Ashley je mag wel meer praten hoor’.

Wat vind ik eigenlijk zo leuk aan praten? Je kunt over je gevoel gaan praten, maar ook over dingen die je hebt meegemaakt. Meestal komen die twee dingen samen in een gesprek. Zoals: ‘Ik voelde me zo blij, toen ik gisteren een pakketje kreeg’. Het is belangrijk dat je echt jezelf blijft in een gesprek. Jouw mening is jouw mening en zeg niet iets waar je niet achter staat. Ik ben een nieuwsgierig meisje en wil graag alles weten. Doordat je gaat praten, kom je informatie te weten. Soms vind ik de informatie niet boeiend, maar sommige verhalen springen eruit. Ik houd van levensverhalen en ben snel geïnteresseerd in iemand anders manier van leven. De tijd gaat meestal ook snel, als je een goed gesprek hebt.

Het is natuurlijk een ander verhaal als je een moeilijk gesprek moet voeren, als je over je problemen moet praten of als je bij de directeur langs moet komen. Het is ook wel fijn als je over probleempjes kan praten, maar het blijft in mijn situatie erg lastig.

Eén op één praat ik veel makkelijker, dan dat er meerdere personen zijn. Op zulke momenten komen mijn onzekerheden weer naar boven. Ik ben dan erg snel bang, dat ik heel egoïstisch overkom, omdat ik dan steeds aan het woord ben. Een telefonisch gesprek voeren, vind ik ook niet altijd even leuk. Als je elkaar in het echt ziet, vind ik het veel leuker. Wanneer ik een afspraak moet maken bij de huisarts, ga ik liever langs dan dat ik ze bel. Daarentegen vind ik het wel geweldig om een vriendin te bellen. Drie jaar terug belde ik iedere schooldag met een vriendin en we waren iedere keer een uur aan het praten.

Als ik naar het verschil kijk van hoe ik drie jaar geleden was en hoe ik nu ben, moet ik eigenlijk wel een beetje lachen. Eerst schreef ik alles op. Ik liet mijn briefjes aan mensen lezen, omdat ik niet durfde te praten. Niet dat ik echt bang was om te praten, maar ik schaamde me. Nu ga ik gerust naar dezelfde persoon en praat ik een kwartier lang tegen hem of haar. Hoe het komt dat ik zo veranderd ben, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Ik ben veel vrijer en zelfverzekerder geworden en ik geloof in mezelf. Ik denk dat dat de grootste redenen zijn.

Ik doe nu ook een sociale opleiding, omdat ik mensen graag wil helpen en ik kan dan natuurlijk ook praten. Praten vind ik gewoon leuk! Wat vinden jullie van praten en praten jullie ook zoveel?