Ik ben altijd al een apart meisje geweest en steeds vaker hoor ik dat. Ik ben anders dan de rest en dat vind ik helemaal niet erg. Als mensen zeggen dat ik gek ben, doet dat mij meestal wel wat. Gek zijn, klinkt in mijn oren erg negatief. Dan lijkt het net alsof ik niet in orde ben. Vandaag was ik bezig met een filmpje opnemen en mijn buurmeisje zei dat ik normaal moet doen en iets anders moet verzinnen, want mensen die tegen hun camera aan praten, zijn vriendloos. Vriendloos wordt ik dus genoemd.
Op de basisschool was ik het kleinste en donkerste meisje van de klas. Ik hield van andere liedjes en mijn interesses waren ook totaal anders. Ik hield me vooral bezig met de natuur en foto’s maken vond ik geweldig. Ik werd anders gevonden en daarom ging ik me aanpassen. Ik ging mee met de dingen waar de klas mee bezig was. Verder was ik één van de stilste, maar goede cijfers haalde ik wel. Helaas gebeurde er tijdens mijn Cito toets iets, waardoor ik een totaal ander niveau moest doen dan mijn vriendinnetjes.
In de eerste van de middelbare had ik bijna geen vrienden. Ik wilde er heel graag bij horen en ging mensen na doen. Al snel werd dat niet geaccepteerd. Ik zat bij bijna alle vakken alleen en als er groepjes werden gemaakt, wilde niemand mij hebben. Aan het einde van de eerste kwam daar een verandering in. Ik kreeg contact met meisjes uit mijn klas en al snel werd ik bij hun vriendengroep getrokken. Helaas waren er overal al vaste plaatsen en zat ik alsnog alleen. Ik hield van gekke geluidjes maken en mijn vriendinnen vonden het alleen maar leuk en deden mee. Ik bleef uiteraard de kleinste en donkerste uit de klas. Door mijn vriendengroep voelde ik me geaccepteerd. In de tweede werd ons groepje gesplitst. Ik ging samen met een vriendin een hoger niveau doen en gingen naar een hogere klas. Ik zat altijd naast haar en daar was ik erg blij mee. In de tweede ging het niet zo goed met mij en dat mogen jullie gerust weten. Ik ging erover praten met een docent en zij had mij er doorheen geholpen. Omdat ik het beperkt wilde houden, wisten er maar twee vrienden van mij hiervan af. Een ander meisje uit ons groepje vond dat gemeen van mij, maar ik bepaal zelf wel wat ik tegen wie zeg. Ze was erg boos en ging steeds met anderen pauze houden. Dat vond ik eigenlijk niet zo heel erg. Ik had mijn twee beste vriendinnen nog. In de derde ging ik nog een niveau hoger doen. Ik moest naar een nieuwe school.
De eerste schooldag ging ik naast een meisje zitten en daar kon ik het wel mee vinden. Ik had al snel een vriendin gemaakt in de klas, maar zij werd niet zo leuk gevonden. Omdat zij allemaal ‘rare’ dingen deed, zou ik dat ook doen. De klas dacht heel verkeerd over mij. Ik kreeg vaak heel stomme opmerkingen en kreeg soms eten naar mij toegegooid. Verder was ik anders dan de rest. Ik droeg gerust knal gele of roze beenwarmers. Ik vond het vreselijk en mijn cijfers waren ook ernstig laag. Ik miste mijn oude school heel erg en wilde heel graag terug, maar helaas ik moest het jaar afmaken. Ik mocht kiezen of ik dit niveau zou blijven doen op deze school of ik moest een niveau lager doen en mocht weer terug naar mijn oude school. Mijn keuze was al vrij snel gemaakt. Ik ging mijn examenjaar op mijn oude school doen. Ik werd niet gepest, maar werd wel door enkele vrienden in de steek gelaten. Mensen vonden mij nog steeds een apart meisje. Iemand die altijd lacht en ik moet bekennen, mijn lach is niet normaal. Docenten vonden mij te stil en dat kreeg ik ook regelmatig te horen. Op school hield ik mij in, omdat ik bang was dat mensen mij gek vonden. Ik dans met liefde ergens op straat en mezelf filmen in het openbaar vind ik ook geen ramp. Ik was nog steeds het kleinste en donkerste meisje uit de klas. Ik vond het erg leuk om gesprekjes te voeren met docenten, terwijl de meesten er niets mee te maken wilden. Ik haalde erg hoge cijfers, maar tijdens mijn examen gebeurde er iets waardoor ik mijn toetsen slecht ging maken. Al mijn negentjes werden een zeven en daar baalde ik erg van, maar slagen deed ik wel. Een normaal kind is daar super blij mee, maar ik was alleen maar verdrietig, omdat ik mijn lieve vriendinnetjes, docenten en school moest verlaten.
Nu zit ik in de tweede op het ROC en ik heb het er erg naar mijn zin. Ik zit nog steeds bij mijn beste vriendin in de klas en daar ben ik heel blij om. Ik durf mezelf te uiten naar de klas toe. Iedereen mag weten dat ik filmen super leuk vind en dat ik van make-up en zeep houd. Apart word ik zeker nog gevonden, maar dat doet me niets. Ik word wel geaccepteerd zoals ik ben. Worden jullie wel eens raar gevonden en hoe gaan jullie daarmee om?
8 Reacties op different and the consequences
Geef een reactie
Vind het zo niet leuk om dit soort dingetjes te horen over je
voor mij ben je altijd het hele happy meisje waar ik naar kijk als ik me down voel <3
oooh ik weet precies wat je bedoeld , heb het ook gehad , aar goed dat alles nu top is , iedereen vind zijn plaatsje wel !
Oh wat vervelend dat het soms niet echt klikte tussen jou en je klas
Vind het wel tof dat je dat zo op je blog vertelt. Ik had op de middelbare ook totaal geen band met mijn klasgenoten. Ik was stil en saai. Ik droeg in de eerste en tweede geen make-up, mijn klasgenoten (90% was een meisje) vonden mij daarom raar ofzoiets. Geen idee.
Op de basisschool en de MBO school waar ik nu zit heb ik totaal geen problemen, heb echt de tijd van mijn leven. Het zal wel aan die klasgenoten hebben gelegen. :’)
Ik wordt ook soms raar gevonden. Ik vind het leuk om te dansen op het schoolplein en dan lachen sommige kinderen me uit omdat ze denken dat ik gek ben ofzo.
In kreeg ook een “oh, daar komt ie weer”-stempel op mijn hoofd in het derde jaar omdat ik vaak gillend en schreeuwend over de gang liep als ik weer eens boos was.
Ik heb dat nu veel minder, maar toen was dat vervelend.
Ook heb ik een lange nek, waar ik in het derde (of vierde) jaar mee gepest werd. Dat was ook de tijd dat ik een superlaag zelfbeeld had. Zo van ik ben maar een stuk stront, niemand wil mij. Nu gaat het beter met mij. Ik heb een lieve vriendin, en ik ben heel gelukkig.
Ik heb afgelopen week een paar filmpjes van gekeken en ik vond ze super leuk en lekker spontaan! Ik vind dat je alles heel leuk doen en lekker gek doet
Zelf snap ik precies wat je bedoelt, ik zit in een vrienden groep van jongens en meisjes. Vooral de jongens vonden het in het begin maar raar, dat ik nagellak foto’s op het internet zette? Ze maakte mij ook vaak belachelijk, tot dat ik bij 1 van de jongens een Ferb (van Phineas&Ferb) op zijn nagel had gemaakt! Nu mijn vrienden groep het geaccepteerd heeft, zit ik ook beter in mijn vel! Ik snap precies hoe het voelt, dat andere mensen je raar vinden omdat jij tegen een camera praat. Maar vergeet niet, wat jij nu doet.. zal jou buurmeisje niet kunnen 
Vervelend om te lezen dat je zo’n slechte tijd had op school!:( zelf heb ik het ook gehad maar had wel een vast groepje vriendinnen die me overal doorheen sleepten:)
Aw, ik weet niet wat ik moet zeggen…. Ik ken je blog sinds vandaag en je bent zo’n leuke meid en je artikelen en filmpjes zijn echt heel leuk! Ik vind het oprecht heel erg dat het zo slecht ging op school, ik heb daar nu, op dit moment last van. Ik wil niet zielig overkomen en wordt niet zozeer gepest, maar wel buitengesloten. Als er nieuwe groepjes gemaakt moesten worden hoopte ik dat de docent dat zou doen, anders zat ik alleen. Ik weet niet hoe het is gebeurd, maar ik heb lieve vriendinnen ( die helaas niet in Amsterdam wonen ) waarmee ik het heel goed kan vinden. Bij hun ben ik de gekste en grappigste . In de klas ben ik stil en heb altijd gedacht dat het mijn schuld was, ik wilde van school in de 2de, omdat ik later wel gepest werd. Ik weet niet wanneer je mag zeggen ‘ik ben gepest’, maar ik werd belachelijk gemaakt en probeerde wel voor mijzelf op te komen, het werd helaas alleen maar erger.Op het laatste moment besloot ik om op school te blijven en naar een andere klas te gaan, dit hoefde later voor mij niet, omdat de andere klassen mij niet wilde hebben. Ik zit in de 3de ,nu en ben nog steeds de stille uit mijn klas, wel wordt ik niet meer gepest en getreiterd, ik denk dat de lol er voor hun wel af is, ik ben er in ieder geval sterker uitgekomen. Ik heb weer vrienden uit andere klassen, als gaan mijn cijfers door mijn thuissituatie omlaag… Ik probeer gewoon nog op het vwo te blijven zitten. Niemand van mijn school (behalve mijn tweelingzusje) weet af van mijn blog, volgens mij ben ik de eerste van mijn school. Ik ben heel blij met mijn blog en wil later als mijn leven weer een beetje op orde is filmpjes gaan maken, al ben ik niet zeker of ik me er niet voor moet schamen, vanwege klasgenoten die misschien de filmpjes zullen zien, maargoed dat terzijde 😉
Oké, sorry voor deze lange comment, maar ik wilde hiermee vertellen dat je niet de enige bent en dat al deze lieve reacties hierboven echt heel lief en oprecht zijn, je verdient het! 😉
Soms moet je nare dingen meemaken om te realiseren dat voor de meerderheid van de mensen ”echt zijn” niet willen accepteren en zich anders voordoen om ergens bij te horen. Blijf liever jezelf, je wordt gepest omdat je anders bent dan de groep, omdat je je met je ideeën en wat je zegt anders bent. Als mensen die niet zichzelf durven te zijn jou gek noemen is dat omdat zij zelf onzeker zijn.
Omring je in je leven met mensen waar je achter staat, plezier mee hebt en die jouw grenzen respecteren. Het is te kort om het te besteden met mensen die negativiteit in jouw leven brengen. Familie eerst en daarna goede vrienden
Deze quote wilde ik even met je delen en zeggen dat ik je blog vanaf vandaag zal volgen liefs
“What is REAL?” asked the Velveteen Rabbit one day… “Does it mean having things that buzz inside you and a stick-out handle?”
“Real isn’t how you are made,” said the Skin Horse. “It’s a thing that happens to you. When [someone] loves you for a long, long time, not just to play with, but REALLY loves you, then you become Real.”
“Does it hurt?” asked the Rabbit.
“Sometimes,” said the Skin Horse, for he was always truthful. “When you are Real you don’t mind being hurt.”
“Does it happen all at once, like being wound up,” he asked, “or bit by bit?”
“It doesn’t happen all at once,” said the Skin Horse. “You become. It takes a long time. That’s why it doesn’t often happen to people who break easily, or have sharp edges, or who have to be carefully kept.
“Generally, by the time you are Real, most of your hair has been loved off, and your eyes drop out and you get loose in the joints and very shabby. But these things don’t matter at all, because once you are Real you can’t be ugly, except to people who don’t understand… once you are Real you can’t become unreal again. It lasts for always.”
― Margery Williams, The Velveteen Rabbit